Sabi ni LOLA

Ang sabi ng Lola lahat daw ng tao makasalanan, mapamatanda o kapapanganak na sanggol. Ang mga nakakapunta lang daw sa langit ay yong mga pinagpala ng Diyos at nagmimilagro sa lupa, samakatuwid, isang santo. Kapag hindi raw nagsisimba, nangungumpisal sa pari, hindi nagdarasal ng rosaryo, basta hindi pa nakakapatay ng tao lalo na’t katoliko’y sa purgatoryo mapupunta. Ang mga hindi naman katoliko, diretsong impyerno. Noon, naisip kong buti na lang katoliko ako.

Ang sabi ni lola, santo lang daw ang kapag namatay diretsong langit, lahat daw ng katoliko, pag namatay dadaan muna sa purgatoryo, kailangan pa kasing makaipon ng maraming dasal mula sa mga buhay para mapayagan ang isang kaluluwa na pumisan kasama ng Diyos. Naisip ko noon na kawawa naman ang mga taong kinalimutan na ng mga kamag-anak nila, matatagalan ang pasaporte nila patungong langit. Mabuti na lang marami akong kamag-anak na pwedeng manalangin sa akin.

Ang sabi ni lola, kapag namatay daw ako, sa purgatoryo ang punta ko. Ok lang daw yon dahil marami namang tao sa purgatoryo, para lang rin daw “earth”, halos walang pinagkaiba sa “lugar ng mga buhay”. Hindi nga lang daw ginto ang mga kalsada. Naisip ko na hindi kaya magkaroon ng over-population sa purgatoryo dahil andaming tao na napupunta doon, ang konti naman ng umaakyat sa langit. Ok lang daw yon, malawak naman ang purgatoryo.

Ang sabi ni lola, sa langit doon mo mararanasan ang tunay na kaligayahan. Sa impyerno naman ay walang hanggang paghihirap at kaparusahan. Doon susunugin ang kaluluwa at kakainin ng mga hindi namamatay na uod. Naisip ko lang, pwede bang sabay yon, masunog at kainin ng uod? Astig!

Patay na ang lola ko. At ako, hindi na katoliko. Hindi na ako nagsisimba, nangungumpisal sa pari, nagdarasal ng rosaryo, marami na rin akong binalak na patayin sa isipan ko, at minsan ko na ring sinubukang patayin ang sarili ko. Sabi ng lola mapupunta raw ako sa impyerno, nakakatakot no?

Masusunog ako at kakainin ng mga uod ang katawan ko ng habang buhay, tutusok-tusukin ng mga demonyo ng malaking tinidor at lalatigohin, paulit-ulit, isang habambuhay na sakit.

Punyeta!

Napagod na siguro akong matakot, mag-isip ng masama sa kahihinatnan ng kaluluwa ko. Napagod na ako sa kakaisip kung paano ako magiging santo, at kakapraktis para makagawa ng milagro. Hindi ko kayang mag-levitate o magpagaling ng tao, o kausapin ang mga hayop, o maging ermitanyo’t pumunta ng bundok at makita ang mga santo o si Mama Mary or Papa Jesus. Nahihirapan na akong magpakabuti, dahil inaabuso lang rin naman ako. Bakit ba kailangan kung ibaling ang kanan kong pisngi kapag sinampal ako sa kaliwa, pwede ko naman syang sapakin, o kaya’y paduguin ang ilong? Bakit ba kailangan kung ipagdasal ang mga namatay, e sayang lang naman sa oras yon, hindi ko naman sila kilala? Bakit ba gusto kung pumunta sa langit, kung ok naman sa purgatoryo? Ba’t ba ako takot sa impyerno?

Matapos ang isang malalim na pagiisip, isang buwan, dalawang buwan, tatlong buwan, hanggang umabot ang isang semestre ng kakaisip at kakapukpok ng ulo sa pader hanggang dumugo, nagising ako.

Eto ako ngayon, isang ateyista (atheist) at masaya.

Ang sabi ng Lola, ang mga ateyista raw satanista! Eto lang ang masasabi ko sa Lola ko, isang malaking “ASA!”

An Ode to a Broken Promise

You were always curious how it felt like to drown. There was a time that you felt death and that you can't do anything to stop the darkness that looms over your face. You've always been with your sandman, dreaming of the bloody Neverland, always dreaming. And you know that it was just an escape.

You were always afraid of that man on dark suit, afraid he might cut your throat and that blood would gush out, your red thick blood flowing and drenching your shirt. You were always afraid someone might stab you behind your back, that when you look back you'll find no one but your shadow. You saw a guy once on top of a building and seating at its railings and you insanely thought that he might just slip and fall crushed on the sidewalk right in front of you. Ever thought he might just fall on top of you?

And every time you see a person smile you'd never feel the warmth--instead you'd feel fear creeping inside you thinking that that smiling guy is a freak serial killer and that he is after you. You thought you might be on drugs, but then you're sure you're not 'cause you just checked your drug exam that morning and it says negative --- or maybe they were mistaken and you just forgot? And you asked yourself when was the last wild party you attended and you just can't remember. And you'll say Fuck!

You felt that your world was an upside down world and that everyone around you were sick, and you were the only sane guy. You felt that every single person on the road was there to hit your car so you'd drive slow and safe but eager to put the gear on its high speed the moment a psycho skids to your direction.
You felt like running, trying to shake your shadow, but the fucking thing keeps on following you and you say "shit, shit and shit!"

You felt trapped in a world that has gone haywire and you suddenly felt like you wanted to puke just like your first ride in a roller coaster.

And you felt like crying? You were so afraid of being alone and your world was just too heavy.

Someone told you that 'reality bites' and you said "Sh#t! Bite my ass! I know I'm strong for any kind of sh#t!" And you knew you were going to eat your words. You sunk in mire and you hear someone says that anyone who is really down has only one direction left--the way UP! And you wanted to punch the guy to his face thinking he would never understand that you're already drowning! You knew that there was so much pain inside you and you so much wished for it to all stop. And it was the first time you thought of death and the many ways of dying.

And you bought yourself a blade and thought of cutting your wrist --- and once you heard that doing it quick is painless, just be sure to cut the right vein and to cut deep. You looked for that blue vein you've heard, the right spot, and aimed your blade. Funny that you've waited for a grand light to stop you, maybe this time God will send one of his angels just like the ones you've heard during your bible reading classes when you were a kid--you waited and waited but there wasn't any. Your eyes were filled with tears you can hardly see. Except you knew you must and that it was too much.

...

And you did what was expected. You quit. I know you would, one day. You were alone and there was no reason to live. Pity!

Maybe one day I'll follow. Until then, and we would both wait for the world to laugh and say pity...One day they'll follow and yes, to our grave. And we will both laugh in our misery. Maybe you're right, our world is upside down and nothing is real.

How much we want to wait for that grand light and so afraid it will not come, and all we can say is shit, shit and shit!

Isang araw habang umuulan at ikaw ay lumisan

Dalawang oras ka nang nakatitig sa blankong papel. Hindi pala madaling simulan ang isang artikulong tungkol sa wakas.

Saan ka nga ba maaaring magsimula?

Sa simula? Naaalala mo pa ba ang simula? Hindi na. Gaano man kahiwaga, ang simula ay nalilimot, nawawalan ng saysay dahil sa napipintong katapusan. Makabubuti lamang ang pag-uungkat sa nakaraan kung may bukas na yayapos sa iyo upang pawiin ang pangamba. Dahil kung wala, ang tanging magagawa ng simula ay ipaalala ang simula ng wakas.

Simulan mo kaya sa dahilan? Hindi rin pwede. Ang pinanghahawakan mo lang ay ang sino, ano, saan at kailan. Sadyang mailap ang bakit; may mga bagay na habang pilit iniintindi ay lalong nagiging mahirap maunawaan. O baka naman nasa harap mo na ang sagot. Ayaw mo lang itong paniwalaan kaya't pilit mong isinasantabi ang tanong na bumabagabag sa iyo. Hindi mo masisisi ang iyong sarili. Mahirap tanggapin na ang mga katotohanang nagpasaya sa mga araw mo ay panggagago.

Kung gayon, bakit hindi mo simulan sa ulan? Sa ulang hindi mo naman hiniling at dumating sa panahong hindi mo inaasahan. Sa ulang nagpakita sa iyong maaari kang tumingala sa langit at tumayo sa gitna ng kalsada, habang nilulunod ng mga patak ng tubig ang iyong kasuotan at mga gamit.

Tama. Sa ulan. Binago ka ng ulan.

Itinuro sa iyo ng ulan na ang mga tao sa buhay mo ay darating at aalis kung kailan nila gusto. Wala kang magagawa. Hindi mo sila mapipilit na manatili. Hindi mo sila mapipigilang lumisan. Titila ang bawat ulan. Hindi nito sasabihin kung kailan, pero mararamdaman mo ang paglumanay ng hangin at ang paghawi ng mga ulap.

Ang maiiwan ay ikaw... at isang puwang.

Ang pangungulila ay hindi nag-uugat sa paglisan, kundi sa pamamaalam. Ang isang taong pinahahalagahan mo ay maaaring magpaalam nang hindi umaalis, subalit maaari rin siyang umalis nang hindi nagpapaalam. Paunti-unti. Dahan-dahan. Patuloy ang pagtakbo ng buhay sa kanya, habang sa iyo, dumarating sa bawat araw ang kapiraso ng wakas.

Minsan tuloy, naiisip mong mas maigi pang matapos na lang ang lahat sa simula. Nang sa gayon, walang pinagkatagu-tagong text message na kailangang burahin, walang mga sandaling dapat ibaon sa limot at walang puwang na palalalimin ng pangungulila.

Nakapapagod maghintay kung kailan muling mapupunan ang puwang na tanging ikaw ang nakadarama. Mas madali itong pag-ipunan ng galit at pagkamuhi.

Pero hindi mo gagawin iyon. Hahayaan mo lang na dumaloy sa iyong pisngi ang mga luha at kahuli-hulihang patak ng ulan. Alinman ang unang maubos, ikaw ay patuloy na tatayo sa gitna ng daan.

Maghihintay. Aasa.

Dahil kahit maging balewala ka na sa isang tao, mananatili siyang importante sa iyo.

Patikim ng Libro

Kapag kakain ng libro, huwag maging pihikan; tikman ang lahat ng pwedeng tikman at huwag agad aayaw.

Maaaring mapipilas na ang pabalat na natapunan ng kape at naninilaw na ang mga mapapanghing pahina, pero alalahaning hindi ang mga ito ang iyong nanamnamin kundi ang mga muni-muni ng may-akda. Huwag ding maniwala sa sabi-sabi; magkakaiba ang ating panlasa. Higit sa lahat, tandaan ang sinabi ni Anonymous: "Never judge a book by its movie."

Nasa sa iyo kung gaano mo kabilis isusubo ang mga salita, pero sana, pagtagalin ang mga ito sa bibig. Huwag kang lunok nang lunok ng mga ideya at kwento. Mahirap mabilaukan o matinik.

Dila-dilaan at nguyain nang mabuti ang mga tauhan upang mas malasahan mo ang pagkakaiba ng matamis, ng maasim at ng maanghang. Gayundin ang gawin sa mga opinyon hinggil sa isang isyu at sa mga taludtod ng tula.

Kung may oras ka, suriin kung paano niluto ng may-akda ang hawak mong libro. Usisain ang paraan ng paghahalu-halo ng mga simbolo at imahe. Huwag kang titigil hangga't hindi mo nalalaman kung bakit niya nahuli ang iyong panlasa. Dito mo matutuklasang may mga sahog na hindi lamang pandekorasyon, kundi pandagdag sa timpla at pampatakam sa iyo upang ubusin ang mga pahina.

Siyempre, maganda rin kung mararanasan mo ang mga pagkakataong tsibog ka lang nang tsibog, walang ibang iniintindi kundi ang pagguhit ng mga salita sa iyong lalamunan, hanggang sa magmakaawa ang iyong mga mata at mabusog ang iyong utak. Hindi naman kailangang seryosohin ang lahat ng bagay. Ang mahalaga, iyong nakukuha ang sustansiyang gusto mong makuha sa kinakain mong libro.

Sakali nga palang maubos na ang libro, pero nagugutom ka pa at wala ka nang pambili, matuto kang makikain. Huwag mahiya. Basta't kapag ikaw naman ang meron, magpakain ka rin. Nasa diskarte iyan kung gusto mong makarami.

Inaamin kong may mga librong masarap isuka: mga librong parte ng iyong pag-aaral o trabaho kaya't pinipilit mong sikmurain, mga librong sa ayaw at sa gusto mo eh kailangan mong harapin tuwing almusal, tanghalian at hapunan. Ganyan talaga. Ang maipapayo ko sa iyo, magpuslit ka na lang. Kumain ka ng mga paborito mong libro habang nagbabawas sa kubeta, nag-aabang ng barkada sa bookstore o naglilibang bago mag-exam. Lalong sumasarap kapag takas.

Hahanap-hanapin mo ang mga libro, kaya naman nakalulungkot ang katotohanang darating at darating ang araw na itatae mo ang mga nakain mo. Pero huwag kang mag-alala, hindi lahat ay nauuwi sa inodoro. May mga butil -- gaano man kaliit -- na manunuuot sa iyo. Mahirap malaman kung alin at saan. Magugulat ka na lang, dahil isang araw, magigising ka at iyong mapagtatanto: ang bahagi ng libro ay bahagi mo na pala.

Ano nga ba ang kasiyahan?

Kung papipiliin ka, ikaw ba ay isang mabuting tao na paminsan-minsan ay nakakagawa ng masama, o isang masamang tao na paminsan-minsan ay nakakagawa ng mabuti?

Ako? Yung pangalawa ang sagot ko. Kasi pag ang tingin ko sa sarili ko ay mabuti, malulungkot lang ako tuwing makakagawa ako ng masama. Pero pag ang tingin ko sa sarili ko ay masama, matutuwa ako tuwing makakagawa ng mabuti sa ibang tao.

At maganda yun dahil sawa na akong malungkot.

Kailangan ba talagang isaalang-alang ang ibang tao bago mo masabing dapat ka ngang maging masaya? Hindi ka ba pwedeng maging masaya, dahil lang gusto mong maging masaya?

Bakit maraming taong mahilig makialam sa kaligayahan ng iba? Malamang dahil iniisip nilang wala kang karapatang maging masaya. Pero mas malamang na wala kasing nagpapasaya sa buhay nila.

Mas napapasaya ka ba ng sarili mo? O ng ibang tao? Masama ba kung masaya ka sa buhay dahil sa mga nagawa mo para sa sarili mo, at hindi dahil sa mga nagawa mo para sa ibang tao at mga nagawa ng ibang tao para sa iyo?

Hindi siguro masama, pero malungkot. Na lalong nagpapagulo sa usapan. Isipin mo, malulungkot ka dahil ikaw lang ang nagpapasaya sa iyo?

Babalikan mo ang mga bagay na bumuo ng mga araw mo sa loob ng maraming taon. Naging masaya ka nga ba? O niloko mo lang ang sarili mo na masaya ka?

Kung kailangan mo pang kumbinsihin ang sarili mo na dapat ka ngang maging masaya, paano mo masasabing masaya ka nga?

Kaya naman sisimulan mo ang paghahanap ng kaligayahan. Ikaw ay hihiling, maghihintay, aasa at mabibigo. Paulit-ulit. Ayos lang sa iyo. Tutal, pangako mo, kapag nahanap mo na ang hinahanap mo, magiging masaya ka na 'di ba?

Ang mahirap maintindihan, bakit kapag nasa harap mo na ang isang bagay na maaaring magpasaya sa iyo, saka ka naman magtatanong, "Ano ba ang nagawa ko, bakit dumating sa buhay ko ang magandang bagay na ito?" Maiisip mong hindi ka karapat-dapat, kaya't ikaw ay lalayo at muling maghahanap.

Ano nga ba ang hinahanap mo? Hindi mo ba napapansin na may mga bagay hindi hinahanap pero kusang nagagawi sa landas mo?

Kailan mo kaya maiisip na hindi mo kailangang maging espesyal na tao para dumating ang isang magandang bagay na babago sa iyo? Para iyon sa iyo, dahil ikaw ay ikaw. Hindi na kailangan ng dahilan. Bawat isa ay nararapat lang na maging masaya.

Sa halip tuloy na masaya ka na, pinalulungkot mo ang sarili mo sa pag-iisip kung paano ka nga ba sasaya.

The unacceptable truth

WE ARE PART OF THE SHITTY GOVERNMENT, WE ARE PART OF IT, SO STOP WHINING AND CHANGE FOR GOOD


Probably out of every Filipino in the Philippines, if asked "is the government corrupt?", would shout YES.

The sad thing about this is, YES it is. We see it in the news, the streets, offices pretty much everywhere. Especially in government sectors, you name it, they got some. Unfortunately for us, we got some greedy and abusive people in power that sucking us all to dry.

But if we ask you that "is it all their fault?", would you think?

Would you just say YES and keep on blaming JUST the government and think that you are a victim of this crappy system?

Here is a SADDER truth for all of us, WE are in part of this. WE are also to blame for as to why this corruption is now rampant as a virus killing everyone.

As weird and probably unbelievable as it sounds,but we are included in the BLAME list. Not just our government, but us as well.

We became part of this long before it started, and the worse

part is we let it grew this big and now we treat it as PART OF LIFE LIVING in the Philippines.

As a part of our SYSTEM that we go on.

We urge the government to change, yet step down on their positions to promote change. Which is basically true but, think about this.

IF WE CHANGE OUR LEADERS BUT WE DON'T CHANGE OUR WAYS, DOES IT MAKE A DIFFERENCE?

So, all those protest in the streets are useless if we don't impose change on ourselves first. "So what are we suppose to change anyway?"

WHY WE ARE TO BLAME?

Yes, as bad as it sounds, we are to blame as well. The reason is we TOLERATE the people in power, in doing what they shouldn't be doing.

BEING CORRUPT. Yes people protest in the streets but it is still not enough to encourage change that we really want. Because we still let the other people abuse their powers on us. The sad thing is, WE DO NOTHING BUT COMPLAIN to ourselves. What is complaining to ourselves gonna do? Time for us to change our living ways if we wanna push the government to change as well. It should start form us, and not wait for them because really... "Lions won't go hunting in a field without deers."

So what are the things we do as to why are we part of the blame... Well, here are some examples, and please don't act surprised after you read them because everybody knows this is

true and VERY VISIBLE!!!

HOW ARE WE A PART OF THE CRAPPY SYSTEM:

THE ADVENTURE OF THE TRAFFIC OFFICER

- We tolerate POLICE every time we are pulled over in the roads, streets,where ever, when they ASK MONEY from us and we're "off the hook" whatever our penalty is. If you say you hate corruption, you shouldn't be agreeing on this thing. Pretty much everyday someone get pulled over, this scenario happens. Most of the times THE DRIVERS initiate the "conversation" first.

Please, think about this...

THE "I DON'T WANNA WAIT." SYSTEM OF PROCESSING

- People complain about how government sectors are corrupt. And yet when people process their papers and documents on government sectors, they have to pay a FIXER. Now see this, people hate corruption and yet they don't mind to pay a fixed amount of money to "fast process" their papers, faster than the others who are LAWFULLY doing the process. Is it because they were to lazy and undisciplined to fall in line and wait? Is it because they are to dumb that they don't wanna take any exams regarding the document being filed. First of all, there's no guarantee if this "FIXER" can really "FIX" your papers or they're just trying to extort you. Second,If you support this kind of "processing" then you are PRO CORRUPTION.

Please think about this...

THE TRYING TO BE BLIND AND DEAF AND MUTE MAN

- A lot of people has been seeing THINGS in their local government that, well shouldn't be happening. A lot of people have been WAITING for things their local government promised to give and yet didn't happen. And yet a lot of people are BEING BLIND, DEAF and MUTE about it like they don't even care. But then you hear them complain about this and that, this is missing and this should not be here, and they spent too much money on this why only that came up, TO THEMSELVES! Here's the deal, we all have the right to know what's going on in our local government. If we are seeing things that shouldn't be happening, or not seeing things that SHOULD happen. We have the right to ask "what's going on?" The thing is people just act DUMBFOUNDED on it and JUST LETS IT GO. Talk about being on the side of corruption. And well all not that this is not just a government thing. Yes we are talking about private sectors too. They do this to their people as well and yet the people are just "nah..."

Please think about this...

IN OUR COUNTRY, CHEATERS WIN

- And in here, well it doesn't really need a whole lot of explanation. People hate corruption. But they cheat on taxes. They cheat on expenses. They cheat their documents. They kickback on money, money that should be for the use of good for the people. Worse of all, THEY CHEAT THEMSELVES.

By SELLING THEIR VOTES. Do we need to say more?

Please think about this...

And if you think it's just the government who's greedy, take a

good look at these.

THE NON GOVERNMENT'S

- The pirated CD's. Those unregistered public vehicles. Unlicensed products. Every time people patronize these is making it worse. Why do you think these CD's get into the country when it's illegal? Why do you think vans are getting pulled over by cops everyday. Why do you think that the LEGALLY permitted drivers and operators of businesses don't earn profit. Every thing unlicensed and unregistered anything that the people take advantage of causes a chain reaction to corruption.

Please think about this.

These are just some of a few examples that is still present in the Philippines. Everybody knows that there is more to it than this, but this should be enough to make you think and realize that WE REALLY ARE A PART of it. Are you thinking now?

Patawad

Ayokong hanapin mo ako dahil sa hindi mo ako makita, (malabo) dahil sa hindi mo ako maramdaman.(malabo pa rin)

Nitong nagdaang mga araw, nagbabago ako ng anyo. Isa akong yelo, na nakakulong sa bakal na puno ng kalawang. Hindi tumatakbo ang oras. Paano ako makakawala nang hindi natutunaw? Nang hindi nadudumhan?

Kung dumating ang oras na maghahanap ka, puntahan mo ang nagliliparang alikabok. Isa ako sa kanila. At kung sakaling mapuwing ka, isipin mong ako ang pumupuwing sa 'yo para di ka masaktan. Gusto kong maramdaman mo ang aking presensya nang hindi ako nakikita.

Kung madaan ka sa mga halaman, 'wag kang kukuha ni isang dahon man lang, baka ako ang iyong mapitas, malulungkot ako.

Pag ninais kong muling magbagong anyo, (ayoko pa) 'wag kang umasang makita ako, mag-iiba ako ng pormat disenyo.

Kung mapadaan ka sa umaagos na tubig, damhin mo iyon ng iyong mga palad. Wag mong punasan, isipin mo ako, hayaan mong matuyo at saka ako maglalaho.

Isipin mo lang akong tumatawa, tulad ng lagi kong ginagawa. Isipin mo lang akong tinotopak, at tawagin mo akong baliw, hindi pa rin ako masasaktan, tulad ng dati.

Hindi mo man ako makita, hindi ako lalayo. Magbago man ako ng anyo, ako pa rin ako. 'Wag mo na akong hanapin dahil hindi ako nagtatago, pero hindi ako magpapakita. Hayaan mong lumipas ang panahon...hanggang sa naisin kong ilapit ang langit sa aking puso...doon lang ako magiging malaya.




*hindi ako lumilimot, at hindi ako lilimot. gusto ko lang maglakbay ng walang anino...ng walang kasaysayan

para sa isang kaibigan. patawad.