Sunday, November 1, 2009

One express ticket to hell

Do you have a minute or two? I know you’re probably busy with your heavenly and religious affairs, over pricing, maybe even Survivor: Palau, but I really think we should talk.

I, a dot in the cosmos, and you, the so-called creator of whatever was, is, and will be. That is, of course, assuming you exist... Nah, forget my asking for permission. I’d say what I have to say, whether you listen or not. Blame four years of high school Christian Living; it taught me that you gave every human being free will -- a gift I’d be more than happy to exercise now.

How would you like to start a religion business with me? Don’t worry, ownership is entirely yours. All I want is to be CEO.

Our company will sell products designed to meet every Catholic’s needs: The Complete Dummy’s Guides to Salvation, watches that recite one commandment every hour (which means you have to make two new commandments for 11 and 12 o’clock), God-approved contraceptives, cell phones with speed dialing features to heaven (press 1 for the Virgin Mother, press 2 for your favorite saint, press 3 for angelic assistance), Jesus-Mary-Joseph Christmas albums (first 1000 buyers get signed CDs), and a portable gadget that beeps every time a capital sin is committed by its owner’s special someone. Our product listing will have limitless possibilities; our market will include every living Catholic.

Since we can’t risk losing to piracy and we need to maximize profit, all merchandise will bear your official tamper-proof seal, a religion facts table (Recommended Daily Allowance, Moral Value per Serving) and a sticker that says “Hurry! Buy more products to accumulate more points! Every point you earn takes you one step closer to heaven!”

It is a religion company but it’s not religion per se that we’d be selling -- salvation is what your people are crazy about these days; it will thus be the focus of our marketing strategy. In the end, I’d be filthy rich, while you’d get all the good Catholic people from earth!

Now, before you send me straight to hell, relax. I was just kidding! Calm down, man. (Aww, sorry, for a second I forgot you’re a god!) Just trying to get your attention there.

Seriously though, I wouldn’t be shocked if one day I find myself walking into the religion (or should I say salvation?) section of a supermarket. I think my religion has today become too commercialized and too fanaticized to be believable.

For instance, I saw an almost full-page ad in the newspaper last month for Vatican ring tones, picture messages and logos. Since when did you endorse such pay-per-download services?

A church I pass by every weekend was demolished a couple of years ago to construct -- as the billboard says -- the “Church of the Millennium.” For some reason, the project was never finished and the church, in its present state, resembles a dilapidated marketplace. Tell me, what difference does it make if we pray to you in bahay-kubo chapels instead of in ornate basilicas?

Then there’s my high school teacher who reprimanded me for making the sign of the cross with my left hand, the same way my mother scolded me for removing the altar hanging on my bedroom wall. I cannot understand why. Perhaps they’re worried you might throw me into Satan’s den because of my heretical acts. Whoa! I’m scared.

Well, maybe I should be scared, unlike, say, the parishioners who spend thousands of pesos to dress-up their life-size Mama Mary images for the annual fiesta celebration; or the owners of the black Sto. Niño, of the doctor Sto. Niño, of the policeman Sto. Niño, of the sleeping Sto. Niño, of the beggar Sto. Niño and of the hamburger-addict Sto. Niño (Asereje Sto. Niño, anyone?); or the devout follower of the TV evangelist whose donation boxes are almost as tall as he is.

Things like these leave me with the question “What for?” Is it not enough that I believe in you? Frankly, I begin to doubt whether you really did create man or man created you so he could do whatever he wishes in life and yet be assured of a happy ending when he dies.

I realize I have no right to castigate others on how they worship you. After all, there’s no way of deciding whose right or wrong, is there? I’m just telling you these things because I want you to know that I’d like my salvation to ensue. If I would be praying, respecting my parents, abstaining from pre-marital sex, doing charity work or helping a stranger, it wouldn’t be because at the end of the day, I want my “good deeds” list to exceed my “bad deeds” list or because I want to get sure seats in heaven. It would simply be because I want to do these things.

Also, don’t be surprised if you see me skipping communion, if you find me confessing directly to you, or if you hear me omitting lines from the Apostle’s Creed. I’m getting tired of organized religion.

Your preachers taught me how to pray but you've showed me how to lie, can you blame me for not believing anymore?

If by living this way I’m buying myself an express ticket to hell, then so be it. Maybe hell isn’t such a bad place at all. Maybe they need me there.

I guess that’s all I have to say. Thanks for your time, God. You’d better get back to work.

Ah, wait a minute, there’s one last thing: on the day I die, give St. Peter and his rooster a day off. I wouldn’t want to meet him at the gates; I want to see you there. Before you send me to my final destination -- wherever that is -- I’d like to hear what you have to say. That should be interesting.

Langit, Lupa, Impyerno

Mga boses na sintinis ng sirena ng pulis ang gumising sa kanya. “Langit! Lupa! Impiyerno!” Paulit-ulit ang pagkanta. “Im-im-impiyerno! Saksak puso! Tulo ang dugo!” Palakas nang palakas. “Patay! Buhay! Aaaa-lis!” Tumagilid siya at nagtakip ng unan sa tenga para muling makatulog, pero saka napili ng mga naglalaro ang taya; lalo lamang nagsigawan ang mga bata nang magsimula na silang maghabulan.

Punyeta. Sa dami ng kalye kung saan pwedeng maglaro, sa tapat pa ng bintana ng kwarto niya. Bumalikwas siya ng higa. Itinapon ang unan sa paanan. Kumapit sa magkabilang gilid ng kutson at itinulak ang sarili para makabangon. Umupo sa kama. Nilamukos ng kanang kamay ang mga mata habang kinakapa ng mga paa ang tsinelas sa sahig. Hindi pala siya nakapagpalit ng damit; naka-itim na polo at pantalong maong pa rin siya.

Alas-otso y medya, sabi ng alarm clock sa computer table sa kabilang dulo ng kwarto. Alas-dos siya dumating, anong oras ba siya nakatulog? Hindi niya alam. Hindi nga siya makapaniwalang nakatulog siya. Ang mahalaga, nagising pa rin siya sa sariling kama.

May dilaw na post-it sa monitor ng computer. Maski nagmumuta pa siya, basang-basa niya ang kanyang pangalan (RJ, itim na pentel pen at kalahati agad ng papel). Galing iyon sa tatay niya; ugali na nitong mag-iwan ng post-it kapag may kailangang sabihin at hindi sila magkikita. “Tumawag si Lucy, tulog ka na. Magkita na lang daw kayo bukas.” " Maglinis ka ng kwarto.” “Sa labas ka na kumain mamaya, gagabihin ako ng uwi.” Ganoon ang mga mensahe. Walang I lo-I love you anak; hindi sila mahilig sa kasentihan. Na OK lang naman. Nangilabot nga siya nang minsang makakita ng “Ingat” sa text nito sa kanya.

Tinatamad pa siyang lumapit para basahin ang nakasulat sa post-it. Kaliwang gilid na lang nito ang nakalapat sa monitor, halatang nagmamadali ang nagdikit. Baka iniwan bago pumasok sa opisina kanina.

Shit. Pumasok ang tatay niya sa kwarto kanina.

Hinagilap ng mga mata niya ang susi ng kotse. Sa mesa sa gilid ng kama. Sa harap ng CPU. Sa ashtray na katabi ng radyo. Sa sabitan ng belt sa likod ng pinto. Sa takip ng basket ng labahang damit. Wala.

Bakit nga ba iniwan pa niya sa glove compartment ang trapong ipinanlinis niya ng kotse?

Katangahan. Tanga kasi siya.

Iyon lang ang naiisip niyang dahilan. Ayaw na niyang mag-isip pa ng iba; daragdag lang sa sakit ng ulo niya. Kulang siya sa tulog, nakaririndi pa ang mga bata sa labas. “Taya! Taya!” sigaw ng isang bata. “Hindi ah! Ang dugas-dugas mo kasi!” agad na sagot ng nataya. “Anong madaya? Neknek mo!”

Hindi minamartilyo sa sakit ang nararamdaman niya sa ulo. Mas malala. Parang may isang nilalang na nakakulong sa kanyang bungo, nagpupumiglas at gustong lumabas.

Isang batang babae. Lampayatot, hanggang balikat ang buhok, nakasuot ng PE t-shirt at puting shorts. Nagdadabog. Naghuhuramentada sa kanyang utak. Dumadagundong ang mga yabag. Pilit itinutulak ang kanyang mga mata paalis mula sa kanilang mga butas. Handang wasakin ang bungo niya kung kinakailangan. Gusto nitong maglaro. Sa kalye.

Tumayo siya mula sa kama. Pinulot ang rubber shoes na nakakalat sa sahig, saka naalalang itinago niya ang susi sa loob ng kahon ng sapatos sa ilalim ng kanyang higaan.

Tama, doon, kasama ng puting panyong napuno ng pinaghalong pawis at dugo.

Isa pang katangahan. Makahihinga na sana siya nang maluwag.

Sinigurado muna niyang nasa kahon pa rin ang susi at panyo (kulay lupa na ang mga mantsa ng dugo), saka siya lumapit sa bintana. Natanaw agad niya ang mga naglalaro: limang batang nakapaikot sa isang naka-ponytail. Umiiyak ang batang nasa gitna. Malamang iyon ang nataya. Wala pang isang minuto, tatahan din iyon sa tantiya niya. Magso-sorry ang nandayang taya. Pagkatapos, laro na naman.

May mga bata pa palang naglalaro sa kalye.

Akala niya, lahat ng bata ngayon, kung hindi nakababad sa TV, nasa tapat ng computer. Akala niya, extinct na ang taguan, monkey-monkey at Pepsi/7-Up. Walong taon siguro siya nang huling maglaro ng mataya-taya sa tapat ng bahay nila. Third year college na siya.

Expert siya sa dayaan noong bata. Kapag langit lupa ang laro, kaya niyang pahabain ang kanta huwag lang siya ang mapiling taya (“…Patay! Buhay! A-lis ka na di-yan sa pu-wes-to mo!”). Kahit kapirasong patpat ay nagiging langit kapag siya ang nakatuntong. At maliban sa isang nakipagsuntukan, lahat ng naging kalarong babae ay napaiyak niya. Siya ang hari ng kalye.

Pero hindi na siya bata; wala na siyang karapatang mandaya.

Matagal din siyang nakatitig sa kisame kaninang madaling-araw, nag-isip habang nakahilata sa kama. Gaya ng ginagawa niya ngayon habang pinagmamasdan ang mga batang sumira ng umaga niya.

Matanda na siya; may isip na dapat siya.

Sa ayaw niya’t sa gusto, meron pang mga batang mahilig maglaro sa kalye, maski mag-aalas-dose na ng gabi at nagkalat ang mga gagong nagmamaneho ng kotse. Sa ayaw niya’t sa gusto, lasing siya nang umuwi galing sa isang birthday party kagabi, at hindi kanya ang kalye.

“Langit! Lupa! Impiyerno…”

Napupunta kaya sa langit ang lahat ng batang namamatay? Sana. E siya? Asa pa. Alam niyang wala siyang lugar sa langit. Ang problema, ayaw niyang mabulok sa isang kulungan sa lupa.

“Im-im-impiyerno…”

May pagpipilian pa ba siya? Kung nagkataong walang nakakita sa kanya kagabi, hindi siguro siya namumroblema ngayon. Pero bangag sa alkohol ang kukote niya. Bumaba pa siya ng kotse para tingnan kung ano ang kumalabog nang bigla siyang lumiko sa isang shortcut. Kung nagdire-diretso lang siya sa pagmamaneho, siguradong walang nakatanda sa kotse niya.

“Saksak puso! Tulo ang dugo…”

Tumili ang mga kalaro ng batang babae. Tatlo o apat na matitining na boses na sinabayan ng magkakasunod na pagtatahulan ng mga aso sa kalye. Isa-isang nagbukasan ang mga ilaw at may ilang naglabasan ng kanilang mga bahay. Saka lang siya natauhan.

Kitang-kita niya ang duguang batang napailalim sa unahang gulong ng kotse niya. Kumaripas siya pabalik sa driver's seat. Muntik pa siyang masubsob sa aspalto sa pagmamadali; mabuti na lamang at nakakapit siya sa pinto bago tuluyang madapa. Pinaharurot niya ang sasakyan (kung nakaladkad ang bata, hindi na niya napansin) at dalawang oras siyang nagmaneho sa kung saan-saan para matiyak na walang sumunod sa kanya.

“Patay! Buhay! Aaaa-lis!”

Agad niyang nilinis ang bumper, headlight at gulong pagkagarahe sa bahay. Sa katarantahan, panyo pa ang una niyang ginamit na pamunas bago naisip humanap ng basahan. Ngayon, gusto niyang tawanan ang sarili. Wala naman kasing silbi ang ginawa niyang paglilinis ng kotse kaninang madaling-araw.

Iniumpog niya ang kanyang ulo sa bakal ng bintana. Paulit-ulit ("Tanga, tanga, tanga..."), saka tumalikod at naglakad patungo sa pintuan.

Hindi na kailangang idikta ng utak kung saan siya pupunta: sa CR. Nandoon ang medicine cabinet. Kay Satanas din naman ang bagsak niya, uunahan na niya si Kamatayan; kesa sa lupa pa niya unang matikman ang impiyerno. Mga imahe pa lang ng posas, rehas na bakal, barberong kalbo at tatong agila, sinusunog na ang pakiramdam niya. Maswerte na siya dahil wala pang mga pulis na kumakatok sa kanila.

Dahan-dahan siyang dinala palabas ng kanyang mga paa, habang ang muling pagsisigawan ng mga naglalaro ay nilunod ng mga hiyaw ng batang nagwawala sa kanyang ulo.